Nilüfer Zontul AKTAŞ

1971 yılında Malatya Darende’de doğdu. Selçuk Üniversitesi Eğitim Fakültesi Biyoloji Öğretmenliği Bölümünü bitirdi(1992) 28 yıldır Malatya’da sınıf öğretmenliği yapmakta. Vuslat TV’de haftalık edebiyat sanat programı hazırlayıp sundu. Maarifin Sesi ve daha pek çok internet sitesi ve yerel gazete de köşe yazarlığı yapmaktadır. Sanatsal ve kültürel dergilerde şiir ve denemeleri yayınlanmakta olup söz ve bestesi kendisine ait iki çocuk şarkısı da bulunmaktadır. Birçok sosyal sorumluluk projesinin öncülüğünü yapmıştır. Yazar; Evli ve dört çocuk annesidir Yayımlanmış Şiir Kitapları: *Naz’, *Elizya.’ *Kireci kavlamış duvar Yayımlanmış Hikâye Kitapları: *Orman Dostlarıyla hikayeler ’, *Tabiat Dile Geldi’, *Ömer’in rüyası, *Çınar ‘ın maceraları *Çınar köyde film çekiyor *Ninem korkut kuş tüyü masallar *Kaçanı kovala *Yaprak biriktirdim oldu *Kurban Bayramı *Küçük karıncalar *Dönme Dolap *Dürüstlük cebimden başlar *Gül çiçek öğretmenim *Deprem var dişimde doktor yok mu *Bayan kuş *Kızarmak istemeyen domates *Besmele ile başladım kitabıma yol aldım *Tembel mi dediniz o da kim Yayımlanmış hikmetli öğütler kitabı: *Ninem Korkut-1’ *Ninem korkut hikayeleri 2 Deneme kitabı *Kendi rengini yaşamak Belgesel çalışması: ‘Çocuklar Yalnızlaşmasın.’

Mutlu Olma Bilgisi

Eğitim Eğitim Genel Genel Köşe Yazıları

16.12.2021 08:00

A⁺

A^-

İnsan bu üç beş damla kan…

Üstat Necip Fazıl’ın şiirine dize olan. İlahi kelamda zikredilendi bir damla su da. İnsan işte…

Hepimiz birilerinin evlatları olarak dünyaya geliriz. Ve geldiğimiz aileye sevinç kaynağı olmakla birlikte sorumluluk yükleriz.

Bilhassa günümüz aile yapısında ciddi boyutta mutlu etme, çocuklara hazzın her çeşidini yaşatma kaygısını görüyoruz. Bu, en çok da çağın özenti hali . Belki de çocuk sayısının azlığı aileyi çocuk eksenli yaşama sürüklemekte…

Toplumsal çevre iki uç noktayla yavrularımızın ruh dünyasını ateşe vermektedirler . Nedir mi bunlar!

Ya hepten yorgunluk moduna geçen ailelerle;çocuk, genç ilgisiz ve sevgisiz kalmakta , sevgiyi başka yerde arayan yavrular kişilik ve özgüven sorunu yaşayan çözüm odaklı olamayan hep muhtaç bir nesil haline dönüşmekte .

Değinmek istediğim ise aslında ikinci konu…

Üzerine çok titrenirken mutlu olması için varı yoğu harcanan yavrular! Anlık hazların pençesinde mutluluğu öğrenemeden doyumsuz hazırcı bir nesil haline gelmektedir.

Yavrularımız Rabden bize emanet ise ruhlarına ılıman

rüzgârlarla sevgi ve merhameti ve mutlu olma bilgisini aşılamalı idik.

Bu para, şan, şöhret, makam, giysi, yeme-içme ile olmazdı. Bunlar dünyanın geçici süsleri idi. Bunları helal yoldan

kazanma yolları öğretilmeli idi elbetteki… Bu uğraşılar amaç değil araç olmalıydı. Ruhun yücelmesine, erdem sahibi, faydalı bir insan olmaya yol vermeli idi…

Mutlu olma bilgisi şükrü öğretmekten geçiyordu.

Elindeki ile mutlu olabilme bilgisi ve ruhuna bunu yansıtabilme. Değilse sahip olduklarıyla doyuma ulaşamayacağı gibi bereketini bilmediği hiçbir şey de, ona huzur sağlamayacaktı.

Ayağını uzatabilmenin şükrü. Bir bardak sıcak çayın

şükrü. Ailesiyle olmanın şükrü. Daha nice minik şeylerin

şükrü, minik bedeninde anlam buldukça mutlu olma bilgisine kavuşacaktı çocuk. Küçük adımlarla başlanırdı yorulmadan ufuklara. Küçük yaşta her şeye doymuş, bıkmış bir nesil

bizi götüremezdi hedeflere. Yılgın ayakları tedavi yine bize

düşerdi de kaldıramazdık yine de yerinden.

Bu bilgi belki hayatın şifresi…

Şükrü bilmek mutluluğa açılan devasa penceredir