Güzel İnsanlar Gitmesin Yüreğimden!

Uzun zamandır yazmayı düşünüyorum. Daha doğrusu gördüğüm, görüştüğüm günden beri. Lakin kelamı, kaleme denk getiremedim bir türlü.

Rabia hanımla tanışma sürecine beni götüren olay, Şehit Süleyman Aydın Kız İmam Hatip Lisesi kütüphanesindeki bir kitap. ‘’Üç Mescit’’. Kitabı okunacaklar listesine alıp okumaya başladıkça, yazarı tanıma, tanışma hissi doğuyor, şöyle kalbimin bir köşelerinde. Sosyal medyadan arkadaş olup İstanbul’a yolumun düştüğü 2023 senesinde arıyorum kendilerini. Bu satırları neden yazıyorum ey sevgili okurlarım biliyor musunuz? Güzide insanlarımızın hayatımıza örnek olması için.

Rabia hanımla sözleştiğimiz saat ve tarihte buluşuyoruz. Evlerine gidiyoruz. İlk dikkatimi çeken nurani bir yüz, ruhun simaya temayüz etmiş hali. Mütevazılık, mütemadiyen mütevazılık, tüm görüşme boyunca varlığını kaybettirmeyen mütevazılık.

Çarşafıyla İslam’ı, en güzel şekliyle yaşamaya çalışan kıymetli yazarımızın Galatasaray Lisesi mezunu olduğunu öğrenmem ayrıca şaşırtıyor beni. Eğitim ve ünvanlarından bahsetmiyor asla. Dedim ya bir mütevazılık var havada. Annesi sözün arasında bir cümle ile bir konuyu aktarırken söyleyiveriyor. Diğer tahsilleri hakkında bilgi sahibi olamıyorum lakin kitaplarının araştırma yazıları olması, Fransızcadan Türkçeye çeviriler yapacak düzeyde donanımlı bir insan olduğunu gösteriyor.

Şu an yazarken bile gözlerimin önüne gelen, bir zamanların Osmanlı yaşam tarzını yansıtan evine girdiğinizde sizi asırlık bir çınar misali annesi hanımefendinin karşılıyor olması. Zayıf, zarif, ufak tefek, yaşını asla söylemeyen, lakin tüm tavır ve davranışlarıyla bir hanımefendi, Osmanlı hanımefendisi. Üsluptaki nezaket bizi mest ediyor. Kibar bir karşılamanın ardından evi geziyoruz. Kitaplar, çiçekler ve tarihi eserler diye özetleyebilirim. Her köşede kitap kokusu, kitap dokusu, çiçek kokusu, çiçek dokusu.

Makine Mühendisi olduğunu öğrendiğim kıymetli anne Berra hanımefendi ile tatlı tatlı, ahenkli ahenkli çiçekler, kitaplar, anılar, tarih üzerine sohbetimiz devam ediyor.

Sabah bir eve kahvaltıya gittiklerinden, orada eğitimli birinin de varlığından bahsediyor, sevgili hanımefendi.

-‘’Çetele tutmaya başlayacağım’’ dedim diyor. Her söylediğime ‘’aynen!’’ diye cevap veriyor. Bir matematik öğretmeninin kendi kelimeleri, kendi düşünceleri olması lazımdır. Altı yedi kez aynen kelimesinden başka kelime kullanmadı.’’ Diye ekliyor.

Derken bir ‘aynen ’de benim ağzımdan çıkıveriyor. Çeteleye girmeden, toparlıyorum. ‘ İlk ‘aynen’im, sayılmaz’ diyorum, gülüşüyoruz.

Yazımız için fotoğraf çektiriyoruz. Hanımefendi kendisine çeki düzen veriyor. Elit görünümünden ödün vermeyen sevgili büyüğüm, fotoğraflarda da asaletini konuşturuyor.

‘’Rabia Berna Tümkor’dan Sevgili Melek Hoca’ya! Dünyada Allah elçilerinin yolundan gidip, cennette de komşulukları nasip olsun duasıyla… Feyizli okumalar’’

İmzalı kitabını hediye eden kıymetli yazarımız Rabia Berna Tümkor ve annesi hanımefendiden ayrılmak istemesem de müsaade almak durumundayım. Daha yapılacak işler, yazılacak anılar var.

Yolumuzu güzel insanlara denk getiren Rabbime bir kez daha şükrediyorum. Gün eksilmesin penceremden, gül yüzlü güzel insanlarım hiç gitmesin yüreğimden.

Muhabbetle efendim.