Bir eğitimcinin ardından…

Konya’nın Ermenek kazası, Muzvadi (Dumlugöze) köyünde ilkokul öğretmenliği ile başlayan, Gazi Üniversitesi’nde pedagoji eğitimi ile devam eden, sırasıyla Sivas Eğitim Enstitüsü ve Öğretmen Okulu öğretmenliği, müdürlüğü, ortaokul öğretmenliği, ilköğretim müfettişliği, tekrar öğretmenlik, 1980 darbesinde 1402 ile sayılı kanunla görevden alınma, tekrar göreve iade ve emeklilikle süregelen, konferanslar, mitingler, gazete başyazarlığı, hapishaneler, sürgünler, işkenceler ile geçen bir hayatın sahibiydi muhterem babam Necati Karabulut. Son 30 yılı ise tam bir inziva, ibadet ve Kur’an-ı Kerim okumakla geçti ve 2 Ağustos 2022 de Rahmeti Rahman’a ve çok sevdiği Resulullah’a (sav) kavuşma ile dünya sürgününü tamamladı. O kadar çok kişinin hayatına dokunmuş, o kadar çok dua almıştı ki böyle bir ömrün sahibine gıpta etmemek mümkün değildi. Ömrü boyunca Allah’tan başka kimsenin önünde eğilmemiş ve O’ndan başkasının rızasını aramamıştı. Tüm hayatı Allah, Peygamber, vatan, millet, devlet ve bayrak aşkıyla yoğrulmuş bir hamurdu sanki. Vefatını müteakip arkasından üzülenlerin, dua edenlerin, rahmet dileyenlerin sayısı her anına şahit olmuş olan bizleri dahi çok şaşırttı. Meğer ne çok seveni, bizim bilmediğimiz ne de çok dua edeni varmış. Bilvesile tekrar sonsuz hasret, bizleri değerlerimize bağlı yetiştirdiği için en kalbi şükran ve minnet ve rahmetle anıyor, ona sağlığında, yaklaşık beş sene önce yazdığım bir şiiri de bu vesile ile paylaşmak istiyorum;

Canım Babama…

Sert adamdı, benim babam Yüzü ciddi çoğu zaman Mert adamdı benim babam Kaş çatık (!), yürek kocaman…

Varsa yoksa ‘dava’sıydı Öyle tanıdım ben onu… Vatanı, tek tasasıydı Düşünmezdi önü, sonu…

Dinlemedi yağmur, çamur Dere, tepe, köy, kasaba…

Asildir; özünde hamur; Zöhre Ana, Necip Baba…

Üç bin genç öğretmen etti, Üç bin vatansever civan… “Muhsin”leri yetiştirdi, Buydu onun için ”Ferman”…

Mermi, bomba durdurmadı, Var olmalı; millet, vatan… Ezanlar hiç susmamalı, Hesap sorardı Yaratan…

Hızır Reis’i dinlerdik, Bir uzun kış gecesinde… Resul’e hasret çekerdik, Sözlerinde, hecesinde…

Hele çok sevdiği dedem, Necip Baba, ‘Allah Dostu’… Demlenir ruh, olur “Adem”, Kim neylesin, tahtı, ‘post’u…

Sade bir kul, yok bir nişan, Nişanı; olmak bî-nişan, Necip adı, şol Âli şan, Dost’u; Allah Azimüşşan…

Dedem başöğretmeniydi, Hem onun, hem hepimizin… Ruhumuzun direğiydi, Menbaıydı cehdimizin…

Yıldıramadı zalimler, Ne sürgün, ne mahkemeler, Mahpushane, mezalimler, Bildi, şehitler; şahitler…

Kimi zaman “Önkuzu”ya ağladı, “Sami Camcı” yüreğini dağladı, “Muhsin Başkan” kavurdu ciğerini, “Ya Müntakim!” dedi, Hakk’a bağladı…

Her biri, derin bir çizgi yüzünde, Geriye kalanlar “UMUT” özünde… Hak, adalet mihenk her bir sözünde, Dünyalık ne varsa hiçtir gözünde…

Bembeyaz sakalı, nur gibi yüzü, Gitgide dedemi andırır özü… “Oğlum, ‘Allah ne der?’ olsun sualin” Tek cümlelik irşad, atalar sözü…

Yetmiş yedisinde koca bir çınar, Hep doğruyu söyler, hep Hakk’ı anar… Yanında bir sessiz melek ANAM var, Yürekleri Hakk der, Hakk için yanar…

Bilirim kelime yetmez şanına, Ömürlük ders sığar tek bir anına, Duaların zırhtır evlâtlarına, Rabbim uzun ömür versin canına…

18 Haziran 2017 Konya

Oğlu olmakla iftihar ettiğim Canım Babam Necati Karabulut’a..