Sizce de Bizce mi?

Mevlana giderken ‘’Beni anlayacak adama hasret gidiyorum’’ diyordu. En yakınında bulunan ve sözlerini yazıya çeviren Hüsamettin Çelebi ‘’Ben de mi anlayamadım efendim? ‘’ diyordu.

‘’Evet, Hüsamettin, sen de anlayamadın’’ diyordu. Arifler yalnızdır, veliler yalnızdırlar, felsefeciler de yalnızdırlar, derin eserler veren yazarlar da yalnızdırlar, garipler de yalnızdır, gerçi onların yalnızlığının ayırdına varanlar kimler? Belli değil… Okuduğum bir kitapta Hızır Aleyhisselam hiçbir zaman zenginlerin kılığında görünmez yazıyordu. Nerede garip bir kimse varsa Hızır’ı orada aramak lazım… Tabi bu da inanç meselesi… Arayan aradığını bulur, inanan inandığını yaşar vesselam…

Mevzumuz şu ki insanın yalnızlığı evla bir durumdur. Özellikle sosyal medyanın etkisi ile kaliteli yalnızlığı yaşayamadığımız bu dönemde. Özellikle bu yazımda vurgulamak istediğim: ‘’ kaliteli yalnızlık’’. Duvarlardaki çatlakları sayıp, telefonda birilerinin sözde mutluluk pozlarına bakıp onlara özenilen yalnızlık değil. Bu depresyon yalnızlığıdır. Meşguliyeti olmayan insanları depresyon içine çeker. O nedenle Osmanlı Devletinde nasıl ruh hastaları meşguliyetle, sepet örme, müzik aleti çalma, el işleri ile uğraşma gibi meşgul ediliyorsa, bugün de kendimizi bizi mutlu edecek işlerle meşgule etmeliyiz. Bu depresyondan çıkma çabasının çözüm yoludur. Peygamberimizin ‘’Bir işi bitirdiğiniz zaman başka bir işe başlayın ‘’ sözü bu durumun en kısa ve öz çözüm yoludur aslında

Gelelim tekrar mevzumuza… Kaliteli yalnızlık… Amasya’ya yolunuz düşerse Pirler parkının bulunduğu yerde Pir İlyas Sücaeddin Hazretlerini ziyaret ettikten, parkta bir keyif çayı veya kahvesi içtikten sonra Çilehane camiini ziyaret edin. Her ilde görebileceğiniz standart camilerden biri değil. İçerisinde küçük hücre odaları mevcuttur. Çilehane odaları denilen bu odalar çile çekme yerleri değil, kaliteli yalnızlık yerleri… Hüda’dan gayrıya göz kapamadan Hüda’dan bir ışık gelir mi sandın? Burada kırk gün dünya ile bağını askıya alan gençler, masivadan bağlarını koparıp ukbadan gelecek gül kokularını beklemektedirler. Ve bu açılım çoğu zaman gerçekleşir. Halvette kırk gün kitabının yazarı Mıchaela Mihriban özelsel, halvet ehli olmadığı halde, yaşadığı halvet deneyimini anlatıyor. Sonrasında nasıl Müslüman olduğunu?

 Ruhumuzu dinleyebilmemiz ve ruhumuzun inkişafı için bizim yalnızlığa ihtiyacımız var. Duyu organlarımıza gelen her görüntü, her ses ve her his bizi tesiri altında bırakıyor. Duygusallık derecemize göre bu tesiri üzerimizden atmamız zaman alıyor. Hız çağı dediğimiz bu asırda, gülü koklayamadan, gece gökyüzünün kandillerini seyredemeden belki de bir samanyolu galaksisine hiç bakamadan tüketiyoruz hayatı. Maddiyat hedeflerine ulaşabilmek için giriştiğimiz yoğun iş temposu ve beraberinde getirdiği stres ile hercümerç olarak yaşıyor. Oysa ayeti kerimede buyurulan: ‘’ Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur’’ sözünün bizlerde vaki olabilmesi için sessizlikte, dili damağa yapıştırıp, kalpte ‘’ALLAH’’ ı hissetmek gerekiyor. Mıchaela gibi kırk gün halvette kalamasak da birkaç gece bir denemeye ne dersiniz? Bir tesbih, bir seccade, gökyüzünde birkaç yıldız, bir yeni doğmuş hilal, bir sessizlik, bir de siz lazım sadece.

Belli bir yaşı almış bir fert olarak gençlerimize âcizane tavsiyem ki gençlerimizin daha bilinçli olduğunun da farkındayım, tüm medya dayatmalarına rağmen. Maddeyi, madde üzerine eklemek yerine, ruhunuzu arayın, ruh huzurunuzun farkına mutlaka varın. Ruhunuza hissetmeyi, güzeli hissetmeyi hissettirin. Bir gece yarısı bunu başarabilirsiniz veya ıssız bir sessizlikte veya bir yeşil ormanın çıtırtısında veya bir çağlayanın şırıltısında. Lakin varın hayatın farkına, hayat ve sizin için çok geç olmadan.

Sevgiyle kalın kıymetli okuyucularım.