Deprem Bana Ne Öğretti?

2023’ün Şubat’ında bir zelzele yaşadık. Konforlu hayallerimiz, evrenin sınırlarını aşan emellerimiz, kabına sığmayan fikirlerimiz darmadağın oldu. Akrabamızdan, eş dosttan bir kısmı şehadete erdi. Elli bin insanımızı ebediyete uğurladık. Yüzbinlerce insanımız yerinden yuvasından oldu. Osmanlı döneminde yaşanmış büyük depremlere “kıyâmet-i suğrâ” yani “küçük kıyamet” demişler. İşte o küçük kıyametlerin en büyüğünü bizler yaşadık. Kıyametin ne müthiş bir hadise olduğunu dünya gözüyle görmüş olduk. Göçmüşlerimize rahmet niyaz ediyoruz.

Hayatımı ve iaşemi kalemle, kitapla ve ilim-irfanla idame ettirenlerdenim. Çok şükür akademideki hocalık mesleğim de bu faaliyete uygun bir zemindir. Mesleğimi şevkle ve diğer görevlerimi hakkıyla yapmaya gayret ederim. Ama bu zelzele hadisesi tüm ezberlerimizi bozdu. İki aydır elime kalem alamıyordum. Felaketzede kardeşlerimizin kederine şahit oldukça sanat ve edebiyat yazısı yazmayı bir tür abesle iştigal olarak görüyordum. Zira depremin ilk gününden itibaren Dicle Üniversitesi olarak Adıyaman ve Maraş bölgesine sürekli gidip geldik. Ne hazin manzaralar ile karşılaştık. Onların çaresizliğini gördükçe kendi derdimize şükreder hâle geldik. Bizler de o depremi yaşadık ama onların derdinin dağlar aştığını görünce kendimizden, dert ettiğimiz şeylerden utandık.

Her hadiseden bir ders-i ibret çıkarmak gerek. Hayat bir mektep, kader bir muallim, bizler birer talebeyiz. Peki deprem felaketi bize neler öğretti? Kendi adıma şunları söyleyebilirim:

Yükümü hafif tutmalıyım.

İçinde bulunduğumuz bina ağır hasarlı çıkınca orayı tahliye etmek zorunda kaldık. Aman Allah’ım, ne kadar çok fuzuli eşyam varmış! Acil ihtiyaçlar dışındaki yüklerimden kurtuldum. Peki zihnimdeki, hafızamdaki, kalbimdeki ve gönlümdeki fazlalıklar ne olacak? Buralarda biriktirdiğim ve çoğu zaman ruhumu rahatsız eden onca fuzuli şey ne olacak? Beni insanlık ve kulluk görevimden alıkoyan irili ufaklı yüklerden kurtulmalıyım.

Hayatımdaki güzellikleri arttırmalıyım

Haberlere düşen en hüzünlü deprem hikâyelerinden biri de eşinden özür dilemek için pasta yaptıran kocanın not kısmına yazdığı cümlelerdi. O kardeşimiz, kalbini kırdığı eşinden özür dileyebildi mi bilemiyorum. İnşallah dargın bir şekilde bu hayata veda etmemişlerdir. Ben de bundan ders çıkararak kalbini kırdığım sevdiklerimle barışmalıyım. Çevremdeki güzellikleri arttırmalı, kötülükleri azaltmalıyım. İnsanların benim yüzümden zarar görmelerine sebep olmamalıyım.

Asıl zenginliğimin farkına varmalıyım.

Deprem, zengin ile fakiri aynı çorba tasına kaşık sallamaya mahkûm etti. Deprem, yatlar ve katlar sahibi insanları göçerlerle, garibanlarla aynı çadırlarda misafir etti. “Benim” diye böbürlendiğim tüm dünyevî varlıkların gerçekte bana ait olmadığını acı bir tecrübeyle öğrendim. Menfaate dayalı ilişkiler yerine hakiki dostluğun tüm cihana bedel olduğunu derk ettim. Asıl sermayemin kalp kırmamak ve “bir gönüle girmek” olduğunu anlamalıyım.

Ölmek istemediğim yerde olmamalıyım.

            Deprem bizi en beklemediğimiz zamanda, gecenin sabaha döndüğü en karanlık saatte, uykumuzun en tatlı anında ve yataklarımızda en zayıf hâlimizle yakaladı. Ne olduğunun farkına bile varamadan kendimizi dışarıda telaşla bekleşiyor bulduk. O çaresiz zamanlar aklıma geldikçe “ölmek istemediğin yerde olma” cümlesi bana acı bir gerçeği hatırlatıyor: Ölüm kapımızı her an ve her yerde çalabildiğine göre o kritik ân geldiğinde yaratıcıma mahcup olmayacak bir durumda ve yerde olmalıyım.

             Bu elim hadiseden herkes kendince bir ibret aldı şüphesiz. Birçoğumuzun hayatında yeni bir sayfa açılmış oldu. Hayata bakış açımızı büyük ölçüde değiştirdik. Depremin bize verdiği dersleri ne kadar anladığımızı zamanla göreceğiz ömrümüz olursa. Eğer bu ibret dersinin imtihanını başarıyla verebilirsek o zaman dünyanın ne kadar güzel ve anlamlı bir yer olduğunu görebileceğiz.