Etiket: Hanife Çakır

Gelişime müsait olmayan insanları görünce sinir oluyorum kadın beyni çok çalışır. Erkek zihni düz bir doğru hat halinde ilerlerken kadın zihni sarmaldır. Her şeyi birbiriyle ilişkilendirir. Neticede sebep sonuç ilişkisini hatırlayamadığında işin içine hisler girer. “Böyle hissediyorum“ der. Aslında orada hatırlayamadığı bir ayrıntı mutlaka vardır.Bir atasözü var kadının karnından sıpayı...

Siz nasıl hissediyorsunuz bilmiyorum ama ben zayıf birini görünce kendimi çok şişman hissediyorum. Aynı şekilde şişman birini görünce de çok zayıf hissediyorum. İri yarı birinin yanında çıtı pıtı minyon hissettiğim de olur, minyon birinin yanından geçerken de dev gibi hissettiğim. Cesaretin bunlarla hiç ilgisi yoktur. Aksine ufak tefek insanların daha...

İnsanlar oldukları yere bukalemundan daha çabuk uyum sağlar ya da sağlamak zorunda bırakılır. Kaçtıkları zaman kertenkeleden daha önce kuyruk bıraktığını fark edersiniz ya da canı uğruna değer verdiği her şeyi. Renklerin göz yanılsaması olması kimin umurunda? Benim umrumda. Neden mi? Nedenleri niçinleri sorgulamayı bıraktım. Anlamaya çalışmak istemiyorum artık. Vardır bir...

Ahmet Efendi çubuğu eline alır dediğimi tekrar edin diyerek başlardı sözüne. Yerdeki minderlere oturmuş bütün çocuklar gülüşürdü. Çubuk büyük erkek çocuklarının kafasında birer tur atar biz minik kızlara gelince dururdu. Kelimesini tekrar ederdi “li-ilafi kureyş” Çubuk bizim aramızda olduğu için suspus olur itaat ederdik. “li-ilafi kureyş” Ahmet Efendi çubuğu yere...

Ressam köyün muhtarını tuvalin dışına taşımıştı. Onun hayalindeki köy tarifine hiç uymuyordu. Alabildiğine yeşil bir ovanın ortasına kurduğu köyünü yönetecek bir muhtar olması gözüne saçmalık olarak göründü. Adamın kasketi de sinirine dokunmuştu. Bastonuna ayrı sinir olmuştu.Köyü mesken tutmuş, karnı sırtına yapışmış köpekler kimin kapısının önünde artık yemek var diye kapı...

Onun yanında saatlerin tik taklarını duymadığımı duyana kadar fark etmemiştim. Bütün saatleri seslerinden rahatsız olduğum için kaldırtmıştım. Bu eylemi hatta varlıklarını unuttum. Camı kırık masa saati nostaljik bir dekordu sadece. Çalıştığını bile fark etmemiştim. Uzanmış bir sanatçı edasıyla ellerime uygun bir yer ararken göğsünün üzerinde durdum. Kalbinin sesini duyuyordum. Ve...

Bu vücud nasıl toprak olacak? Bu bir soru değil sevme biçimi. İnsanın kendini sevmesi de olabilir bu, eşini sevmesi de. Böylesine eşsiz, kusursuz bir varlık toprağa gömülüp kaybolup gidecek.Bedenlerin dünyadan yada daha doğrusu hayattan silinmesi bir zihin boşluğu yaratır mı? Yaşanmışlıklar sonsuz bir döngü ile hatırlandıkça tekrar ediyor. Fakat yinede...

HANİFE ÇAKIR                                     Gerçeklerin hayallerle, hayallerin dualarla, duaların ahlarla, ahların sevgiyle kopardıkça bağladığımız, bağladıkça kopardığımız, düşündükçe güçlendirdiğimiz bitip tükenmeyen bağları vardır. Aslında biz buna kısaca hayat diyoruz. Olmak istediğimiz yerdekiyle olduğumuz kişi aynı değildir. “Her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir” demiş biri fakat öyle değil. Olmak istediğimiz yer...