Etiket: ev

Ankara: Dünyada Kuşları Ürkütmemek İçin Tünel Yapılan İlk Şehir Can Yücel’in, “Hayır” başlıklı şiirinin ilk dizeleri, şairlerin yaşamı ve dünyayı diğer insanlardan farklı görüp farklı algıladıklarının somut örneğidir:“Dinlensin diyedir gözlerimiz,/ Bu önümüzde açılıp giden manzara;/Bu dünya, yoruldu mu kuşlar konsun diyedir.” Can Baba, Dünya’nın yaratılış amacının, uçmaktan yorulan kuşların konması...

Kitaplar, duyguları gönül rahatlığıyla sayfalara döküp teslim edeceğimiz konforu sunar bize. Rafa yaklaşırken başlar iç huzur. Gönül önce orayı dizayn etmiştir. Kitapsız bir oda ruhsuz bir beden gibidir der Cicero… Ömrün kabuğunu soymaya kapağından, sonra da arka yazısından başlarız. Dokunmak istediğimiz çiçekler vardır. Varmak istediğimiz yerler, kesmek istediğimiz sesler, uçmak...

Halı ilk olarak Anadolu, İran ve Türkmenistan’da dokunmuştur. Bu coğrafya, halı kuşağı olarak anılır. Halının yüzlerce yıllık geçmişi vardır. Ortak hafıza ürünüdür. Renk ve süs zenginliğinin yanı sıra kültürel çeşitliliği barındıran bir hüviyet taşır. Yün, ustalıkla döndürülen kirmenle eğrilerek ip hâline getirilir. Eğirme işi bittikten sonra evlerde halı dokuma telaşı...

Evinde büyük bir onarıma başlayan bir Japon, duvarlardan birini yıktı ve ilginç bir görüntüyle karşılaştı. Duvarı oluşturan iki tahta arasında sıkışıp kalmış bir kertenkele vardı. Dikkatle baktığında, daha ilginç bir durumla karşılaştı; kertenkele canlıydı. Bir çiviyle ayağından duvar tahtasına çakılmış ve canlı bir kertenkele…Mucizevi bir olayla karşı karşıyaydı. Japon, olayın gizini çözmekte...

Evler genişliyor, ruhlar daralıyor. Mekânlar yakınlaşıyor, insanlar uzaklaşıyor. Mesafeler kısalıyor, kavuşmalar mahşere kalıyor. Refah seviyesi yükseldikçe kanaat seviyesi düşüyor. İletişim çağının envaiçeşit parlak iletişim aracına rağmen iletişimsizlik almış başını gidiyor. Olamadık, alamadık, satamadık, yapamadık, edemedik, tutamadık, gidemedik, gelemedik serzenişleri dilimizden düşmüyor. İşlerimiz de şikâyetlerimiz de bitmek bilmiyor. İnce hesaplar yapmaktan...

Elleriniz vardı, içinde umut, küçücük… Ellerinizde kocaman başkaldırışlar vardı. Elleriniz küçüktü. Küçüktünüz siz de. Sırlarınız vardı, başkaldırıya başkaldırınız. Biliniyordu sırlarınız. Biliniyor olmalıydı zaten. Herkeslerin haberi olaydı başkaldırı üzerine yetim kalışınızdan. Güzellemelerimiz hayret edilesiydi. Şaşılası. Ellerimizle başkaldırdık, başkaldırıya başkaldırışınıza! Ellerimiz kocamandı. Haberiniz yoktu üstelik. Olmamalıydı. Olmadık yerlerden çıkıp gidiyorduk, içinizden. İçimizden...

HANİFE ÇAKIR                                     Gerçeklerin hayallerle, hayallerin dualarla, duaların ahlarla, ahların sevgiyle kopardıkça bağladığımız, bağladıkça kopardığımız, düşündükçe güçlendirdiğimiz bitip tükenmeyen bağları vardır. Aslında biz buna kısaca hayat diyoruz. Olmak istediğimiz yerdekiyle olduğumuz kişi aynı değildir. “Her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi gelir” demiş biri fakat öyle değil. Olmak istediğimiz yer...