İçinde bulunulan zaman, debdebesiyle, neşesiyle, ihtirasıyla insanı kendine çekiyor. Zamane insanın sükûnete ihtiyacı yoktur ama içinde bulunduğu ruh halinin oyalanmaya muhtaç olması, mevcut iklime onu mıhlıyor. Bir süre sonra, kendince, bir taraf tutuyor. Artık o, şartların içinde gittikçe aktifleşecek olan bir oyuncudur. Zamane insanının bu oyunculuğu bir rolü olmasından değil,...