Ne zaman kaybettik?

PROF. DR. AHMET KAĞAN KARABULUT

Biz ‘adam gibi adam olmayı’

Kelimelere hapsettiğimizde kaybettik

Adaleti, hakkı, hakkaniyeti, liyakati

Sadece seçim zamanlarında kullanılan

Süslü sözcüklere mahkûm ettiğimizde

Güçlü olanı haklı olana tercih ettiğimizde kaybettik…

Daha dindar olmayı ya da gözükmeyi,

Takva takılmayı

Daha insan olmaya tercih etmeye başladığımızda kaybettik…

Mazlumun hakkını yerden kaldırmaya,

Bunun edebiyatını yapmayı tercih ettiğimizde,

Öksüz gördüğümüzde vicdan azabı yaşamaktansa

Öksüzün yanından görmeden geçmeyi

Öksüzün başını okşamaya yeğlediğimizde kaybettik…

İslami hassasiyetlerimiz artıyor zannederken,

İnsani değerlerimizi azaltmaya başladığımızda,

Gönlümüz katılaşıp,

Gözlerimiz yaşarmayı unutunca kaybettik…

Görece daha yukarılarda olup,

Daha iyi evlerde oturup,

Daha iyi arabalara biniyorken,

Mükellef sofraların başına daha rahat kuruluyor

Ve demli çayımızı yudumlayıp, kuruyemişlerimizi yiyorken

Daha ateşli dini sohbetlerde bulunup,

Daha çok vatan kurtarıyoruz zannederken kaybettik…

Biz bunları yaparken

Yanı başımızdaki metruk evde tencere kaynayıp kaynamadığı,

Ocak tütüp tütmediğini aklımıza getirmemeye,

Önemsememeye başladığımızda kaybettik…

Üç beş hadis, üç beş ayet okunan

Sonra da ya spor ya siyaset

Ya da gündem mafyacılığı yapan medyanın dayattıkları konuşulan

Haftalık sohbet toplantılarında

Vatanı ve dini kurtaralım derdi ile dertlenmişlik zannıyla

Zaman harcamış adamlar olaraktan

Kararmış vicdanlarımızı tatmin etmeye çalışıyorken kaybettik…

Ruhumuzla kenetlendiğimiz TV dizilerinin ya da maçların reklam aralarında

Oğlumuza ya da kızımıza “Ders çalıştın mı çocuğum?” demeyi

Çocuklarımızla veya eğitimleriyle ilgilenmek zannetmeye başladığımızda,

Lüks araçlarımızdaki ufak bir çiziği;

Yüreğimizdeki ve insanlığımızdaki derin yaralardan fazla önemsediğimizde kaybettik…

Yalanı, gıybeti, kul hakkına riayet etmemeyi kanıksayıp

Yaşam tarzı haline getirdiğimizde,

Bunlardan pişman dahi olmayıp

Tövbelerimizi alelacele dualar arasına sıkıştırılan sözcüklere hapsettiğimizde kaybettik…

Kendimizi, ruhumuzu, insanlığımızı

Bizi haza insan yapan değerlerimizi

Birer birer azalttık,

Ve her geçen gün biraz daha kaybettik…

“İlmi siyaset bilmek lazım” derken

“Sonda söyleneceği başta söylememeli” derken

“Biraz da mürai olmak lazım canım” derken

“Her doğruyu her yerde söylememek lazım” derken kaybettik…

Oysa “ilmi siyaset” olduğu gibi görünmemek miydi?

Sona saklanan sözü söyleyecek kadar nefes verildiğinin garantisi var mıydı?

Mürailik başlı başına özü sözü bir olmamak değil miydi?

Doğruyu söylemek için zamanı ve mekânı kim belirliyordu?

İkiyüzlülüğümüze, sahtekârlığımıza, riyakârlığımıza

İçi başka dışı başka olmaya

Bu kılıfları geçirmeyi hak görmeye başlayıp

Kendi zaaf ve eksikliklerimizi böylece kapatmaya çalışırken kaybettik…

“İdraklerimize giydirilen deli gömleklerini” yırtıp atmak yerine

“Aslında delilik fena bir şey de değilmiş” demeye başlayınca kaybettik…

Bilal, Sümeyye, Yasir, Ali, Hüseyin, İmam-ı Âzam ve daha niceleri

Ne uğruna şehit oldu ya da dayanılmaz işkenceler çektiler?

Ya onlar bu işi bizim kadar bilmiyorlardı,

Bize göre kazananlardan olamadılar,

Ya da onlar kaybediyor görünürken kazandılar da,

Biz kendimizi kazanıyoruz diye kandırırken,

Hakikatte kaybettik, kaybettik, kaybettik…