Hamit Gardaş!…

Kurumda ki odamda otururken yavaşça kapının tıkladığını duydum. Yanıma ziyaret için safi bir insan gelmişti. Belki de rastlayacağınız nadir iyi insanlardan biri…

Ürkek bakışlarla kapıdan girişi ve rahatsız etmeme çabasıyla ayakta duruşu berraklığına ayna oluyor, dudaklarımda tebessüm çizgileri oluşuyordu.

Rahatsız olduğumu zannediyor gibiydi.

OYSA İYİ İNSANLAR RAHATSIZ ETMEZ HAMİT GARDAŞ…

-Lütfen buyurun, hoş geldiniz

– Hocam sizi bir göreyim dedim.

– Ne iyi ettiniz. Israrımız üzerine nazikçe oturuş ve hasbihale geçiş.

– Çay içer misiniz?

– Zahmet Olmazsa?

Çayı kendi ellerimle getirdiğimi görünce;

– Hocam sizin getireceğinizi bilseydim kabul etmezdim zahmet ettiniz.

İYİ İNSANLARA HİZMET ZAHMET VERMEZ GARDAŞ!..

– Biliyor musunuz hocam, ben de yurtlarda büyüdüm.

Samimiyetin ifadesi bu. Samimi yüreklerin samimi insanları bulduğu anların şahidi.

– Anlıyorum.

– Aslında önce Almanya’da başladı yurt hayatım.

– Nasıl yani?

– Babam ben 1 yaşındayken ölünce, annem 3 çocuğuna tek başına sahip çıkmaya çalışmış. Komşuları çocuklarına bakamıyor diye şikâyet etmişler. Alman Devleti bizi annemden almış. Hatta ben annemin kucağından alındım hocam.(yutkunuş, boğazda düğüm) . O günü hatırlıyorum hocam.

İLK ACI FERYADINIZDI O GÜN; UNUTULMAZ GARDAŞ!…

– Ama hocam orada bizi her Pazar kiliseye götürüyorlardı. Burada çocukları her hafta camiye götürmüyorlar.

BATI YAPINCA GELENEĞE BAĞLILIK, BİZ YAPINCA GERİCİLİK OLUYOR BE GARDAŞ!…

– Kilisede üzerimize su serpiyorlardı.

(Gülüşme)

ONA VAFTİZ DİYORLAR BE SAFİ GARDAŞ…

– Bisküvi veriyorlardı hocam. O bisküvileri almak için sürekli dolanıyordum. Çok hoşuma gidiyordu bisküviler uzun dikdörtgen şekilliydiler hala hatırlarım. Bende derin izler bıraktı o dikdörtgen şekiller. Zihnimde nice bilmeceler…

– Yurtta bizimle ilgilenenler hep rahibelerdi.1980’li yıllardı hocam…

BATININ HIRİSTİYANLAŞTIRMA ÇABALARI BUGÜN DE AYNI CAN GARDAŞ!

– Annem çok uğraşmış bizi geri alabilmek için… Mahkemelere başvurmuş, bin bir güçlükle kazanıp bizi Türkiye’ye getirmiş. Biliyor musunuz? Ben Türkiye’ye geldiğimde hiç Türkçe bilmiyordum.

– ( Yüreğimde yitirilmiş Türk Müslüman çocuklarının çığlıkları, sessiz hıçkırıklar…)

– BATININ ASİMİLE POLİTİKASI BATSIN İNŞALLAH GÜZEL GARDAŞ!…

– Kuzenim vardı hocam. Anne babası ölmüştü. Onu da yurda almışlardı. Ne oldu ona, şimdi ne halde bilmiyorum. Tüm bağlarımız koptu, ulaşamadım. Boğazımda acı bir yumruk bu durum bahsettimse de insanlara anlatamadım.

– KAYBEDİLMİŞ BİNLERCE GURBETÇİ ÇOCUKLARIMIZ… AHHHHH GARDAŞ…

– Annem bizi Türkiye’ye getirmeseydi, Milletimi de dinimi de hiç öğrenemeyecektim. Haberdar olmayışım kim bilir beni nelere sürükleyecekti. Gafletle donatılmış kalp kim bilir ne saçmalıklarla uğraşacaktı.

Derin bir ah çekiş. Derin bir şükre geçiş. O an gözleri başka baktı. O anda gözleri varlığın muştusunu haykırdı.

– İyi ki anneniz sizi getirmiş, yaşıyor mu?

Sükût ve nemli gözler… Yerini birkaç dakikalık sükûnete hemhal eden düşünceler… Annenin yılmayan çabasına şükür, kokusuna hasret bir an işte… Zamanın durmasıdır o an…Her saniyenin bin yıla bedel bekleyişidir.

YILLARIN ACISINI İFADE EDEN O HİSLER….ETME BE GARDAŞ!…

GURBETİ İLİKLERİYLE HİSSEDİP YAVRULARINI ZALIM GURBETE YEM ETMEYEN CEFAKAR TÜRK ANASI… YERİN RAHMET MEKANIN NUR OLSUN.

ÇİLEKEŞ BİR HAYATA VE KARŞILAŞTIĞI PEK ÇOK KÖTÜLÜĞE RAĞMEN HALA VUSLATA KAVUŞMA NİYAZI İLE HAYATA TUTUNAN GÜZEL GARDAŞIM; SİZ BİZİM İÇİN ÇOK KIYMETLİSİNİZ. İSTİKAMET İÇİN YOLUNUZU USUL VE ERKÂNA DÖNDERİŞİNİZ, İHSANA BÜRÜNMÜŞLÜĞÜN SİMGESİ NİTELİĞİNDE ADETA.

BEŞERİYETE OLAN TEFEKKÜR BAKIŞLARININ NİDASI HELE BİR BAŞKA NİMET BOYUTUNDA.

HERKESE HER ŞEYE İNAT O TEMİZ KALBİNİZ VE SAFİLİĞİNİZ İLE KALIN EFENDİM.

Not: Fotoğraf annesi ile çekindiği son anıdır.