Çocuğun Canı Çiğ Köfte Çekmiş

Vatandaş, gösterişli ve kallavi otomobilinin dörtlülerini yakmış. Yol kenarına fasılasız bir şekilde sıralanarak park edilmiş araçların yanı başına öylece bırakmış. Kendisi ortada yok. Bir geliş bir gidiş, çift şeritli yolun iki tarafı da sağlı – sollu park edilmiş araçlarla dolu.

İki tarafına araç park edildiği için daralan bu işlek yol, meçhul vatandaşın bıraktığı otomobil nedeniyle iyice daralmış, tek şeride düşmüş. Karşı yönden gelen araçlar, bu otomobilin yanından sağa sola değmeden geçmeye gayret ederek yavaş yavaş ilerlerken en az otuz araçlık bir kuyruk oluşmuş. Dörtlüleri yanıp sönen otomobilin hemen arkasında ise bulunduğumuz araç var. Bizim tarafta oluşan kuyruğun da sonu görünmüyor.

Hâl böyle olunca biz dâhil, bekleyen vatandaşların çoğu korna çalmaya başladı. Öyle ya, belki korna sesini duyan şoför ortaya çıkar. Gelip bulunduğu yerden otomobilini kaldırır, trafiği rahatlatır.

Dediğim gibi oldu. İki üç dakika sonra yuvarlana yuvarlana gelen bir adam göründü. Önde göbeği; arkasında eli, kolu, ayakları, başı ve on – on bir yaşlarında bir çocuk.

O görününce, bizim bulunduğumuz araç dâhil, herkes kornaya biraz daha asıldı. Vatandaş, muhtemelen kasıldı. Çocuk, gösterişli otomobile binerken o bağıra çağıra, elini kolunu sallayarak bizim araca doğru yöneldi. Neymiş efendim? Görmüyor muymuşuz, dörtlüleri yakmış. Çocuğun canı çiğ köfte çekmiş. İnmiş, beş dakka (onun söyleyişi) çiğ köfte almaya gitmiş. Çiğ köfte de mi alamayacakmış? Trafiği asıl biz sıkıştırıyormuşuz falan filan… El kol hareketleri, tepinmeler, bağırıp çağırmalar.

Az kaldı, araçtan iniyorduk; fakat akşam vakti trafiği iyice hercümerç etmeyelim diyerek vaz geçtik. Bizim kararlı duruşumuz karşısında köpürmelerine son veren bu duyarlı ve sorumlu(!) vatandaş geri yuvarlanarak kapısını açtığı kallavi otomobiline öfkeyle, söylene söylene bindi ve hışımla gaza basıp gözden kayboldu. Zaten önünde başka araç yoktu. Biz de sessizce, fakat büyük bir şaşkınlıkla yolumuza devam ettik.

Bu duyarlı(!) vatandaşın söylediğinde göre dörtlüleri yakmak, trafiği aksatacak şekilde park etme hakkı veriyormuş.

Doğrudur, kısa süreli park ve acil durumlarda dörtlü yakılır. Eyvallah. Oysa burada mücbir bir sebep ve acil bir durum falan yok. Buradaki yegâne mücbir sebep ve acil durum, sevgili oğluşunun canının çiğ köfte çekmiş olması. Söylediklerinden anlaşılan bu.

Keyfi ve trafiği aksatacak şekilde yola park ettiği yetmiyormuş gibi saygısız ve kaba davranışlarda bulunan bu nevi şahsiyetlerin davranışları için takdir edilen ceza nedir bilmiyorum, aslına bakarsanız kafa da yormuyorum.

Asıl kafa yorduğum mevzu; akşam vakti yolu daraltıp insanları darlandıran bu mümtaz şahsiyetin, oğlunun canı çiğ köfte çekti diye anlık bir refleksle yolun kenarına değil, trafiği aksatacak şekilde yola park ettiği arabasından inip rahat tavırlarla çiğ köfteciye alışverişe gitmiş olması ve bunu bir hak olarak görmesi. Saygısız ve kaba davranışlar faslına hiç girmiyorum bile.

O gün orada yaşananlara şahitlik eden çocuğun bu vakadan elde ettiği bazı kazanımlar -muhtemelen- şunlar olacaktır: 1) İstediğim zaman her isteğime ulaşabilirim. 2) İsteklerime ulaşmak için kural tanımayabilirim. 3) Haklarım, sorumluluklarımdan önce gelir. 4) Bağırırsam haklı olurum… Gerisini size bırakıyorum.

Kural tanımayan, bencil, duyarsız; canımın istediğini, istediğim zaman, istediğim yerde yaparım düşüncesine sahip; her istediğine anında ulaşmaya çalışan; öğretmenlerine, arkadaşlarına, büyüklerine kaba ve saygısız davranan; akran zorbalığı yapan; benim babam herkesi döver, ben de babamın oğlu olduğuma göre herkesi döverim; aklıma geleni işlerim, önüme geleni dişlerim; keyfimin kâhyası mısın?” anlayışında, dediğim dedik, sorumlu değil sorunlu bireylerin nasıl yetiştiğini sanıyorsunuz?

İlgili ebeveynleri tenzih ederim. Ancak çocuklardaki bunlar ve benzeri birtakım olumsuz düşünce, tutum ve davranışların çoğunun temelinde bu tür ebeveyn tutum, davranış ve yaklaşımlarının olduğu kanaatindeyim.

Kolaycılığa kaçıp ilgili veya ilgisiz çevreler tarafından günah keçisi, şamar oğlanı hâline getirilen öğretmenleri ve okulu suçlamak daha mı uygun olur acaba? diye düşünürken, mühim bir soru olan “Çocuk kimden, neyi, nasıl öğrenir?” sorusu aklıma düşüverdi.

Bu soruya cevap olabilecek nitelikte muhteşem bir atasözümüz var: “Çocuğa ‘Ne yapıyorsun?’ demişler, ‘Büyüğün yaptığını yapıyorum’ demiş.” Hatırlatmak istedim.

Mustafa USLU